2 ay sonra expat olarak yurt dışında çalışmaya başlayalı 20 yıl olacak.
2005 Ekim ayında Gürcistan’da başlayan kariyer serüvenim; Makedonya, Kazakistan ve şimdi de Kuveyt’te devam ediyor. İki oğlumun doğumları her ne kadar fiziken Türkiye’de gerçekleşmiş olsa da, onlar yurt dışında büyüdüler ve eğitim aldılar. Eşimle birlikte, ailelerimizden ve arkadaşlarımızdan uzakta, çocuklarımızı tek başımıza büyüttük. Gürcistan’da savaşı, Kazakistan’da ise darbe girişimini yaşadık. Expat’ların “pırıltılı hayatlarına” hoş geldiniz.
Başka bir ülkede yaşamak kulağa cazip gelebilir; fakat pek çok zorluğu vardır. Ne kadar birlikte çalışsanız, ne kadar birlikte vakit geçirseniz de, günün sonunda siz o ülkede geçici bir süre yaşamaya ve çalışmaya gelmiş bir yabancısınız.
Gittiğim her ülkede insanlar oldukça misafirperver davrandılar. Günlük hayat kolay olsa da, konu işe gelince herkes o kadar misafirperver olmuyor. Çünkü o ülkenin vatandaşı yerine siz o koltukta oturuyorsunuz. Alıştıkları düzeni değiştirip, kendi şirketinizin politikasını, süreçlerini ve kurum kültürünü yerleştirmek zorundasınız. Bu süreç, çoğu zaman uzun sürüyor ve ilk etapta pek de olumlu karşılanmıyor.
Yüzünüze gülen, size yakınmış gibi davranan bazı kişilerin aslında tamamen size karşı olduğunu ve hata yapmanız için sürekli uğraştığını gördüğünüzde, umutlarınız kırılabiliyor. Gürcistan’da şiddetli yağmur sonrası akan çatının fotoğrafını çekip, bunu gülerek paylaşan çalışanları gördüğümde, “Bu ülkede, bu insanlar için neden çalışıyorum ki?” diye kendi kendime sormuştum.
İşte tam da böyle anlarda devam etme gücünü, gerçekten size destek olan, gelişimi ve daha iyisini hedefleyen diğer yerel dostlarınız veriyor.
Kazakistan’da darbe girişimi sonrası aldığımız ve almadığımız kararlar nedeniyle defalarca savcılıklarda ifade verirken, aynı zamanda havalimanı yönetimini de sorunsuz şekilde sürdürmemiz gerekiyordu.
Özellikle şirket merkezinden gelen misafirleri, kaldıkları kısa süre içinde güzel yerlere götürdüğünüzde, sanki sürekli o şekilde yaşadığınızı düşünenler oluyor — bu algılarını hala devam ediyordur.
Bir ülkede expat olarak 3 ile 5 yıl kalmanız istenir. Daha fazlası sizin lokalleşmenize ve o ülkede kök salmanıza neden olacağı için istenen bir durum değildir. İnsanlar oturdukları evi yıllarca değiştirmezken her 3 ya da 5 senede ülke değiştirmek zor ve meşakkatli süreçler. Özellikle çocuklarınız büyüdüğünde okul ve ülke değiştirmek onlar içinde sıkıntılı bir süreç oluyor.
Ülkenizden, ailenizden, akrabalarınızdan, arkadaşlarınızdan uzakta; tam bir parçası olamadığınız bir toplumda ve kültürde yaşamak, sanıldığı kadar kolay ve pırıltılı bir hayat değil.
YORUMLAR